by “Bu insanlar, bir zaman bir siyah beyaz
fotoğrafta yüzlerini yan yana koyup durmuşlardı.”
Ne hüzünlü bir cümle… Hikayenin öncesini ya da sonrasını bilmeseniz de tek bir cümle çok şey anlatır bazen.
Bir varmış bir yokmuş diye
başlayan masallar gibi aynı; bir zamanlar varmış ve sonra yok olmuş, bitmiş. Yarım
bir masal olarak kalmış.
Ece Temelkuran’ın Düğümlere
Üfleyen Kadınlar romanından bir alıntı bu cümle. Okuduğum anda siyah-beyaz bir
fotoğrafta yan yana duran iki kişi geldi aklıma. Galiba zamanında birbirlerini
bir hayli sevmişler. Sonrasında ise sanırım bir şeyler ters gitmiş. Belki
kalplerini de yan yana koyabilselermiş, daha farklı bir cümle olabilirmiş.
Okurken kafanızda hikayeden
bağımsız yeni bir hikaye kuruyorsunuz; bu kez yazar sizsiniz. Bu cümleyi
okuduğum anda siyah-beyaz bir fotoğraf geliyor gözümün önüne. Bir de şarkı
çalmaya başlıyor aynı anda: Jim Croce – Photographs and Memories. Ve işte siyah-beyaz
fotoğrafların arasında geçen bir öykünün içindeyiz.
Her fotoğraf farklı bir anı
adeta… Anıların arasında geziniyoruz. Ne çok şey biriktirmişiz meğerse. Unuttuklarımızı
hatırlamak gerekirmiş bazen geriye dönüp. Belki de arkamızda çok şey
bırakmışızdır. Ya da belki de bırakamamışızdır; hikaye bizde hüzünlü bir anı
bırakmıştır.
Bunları düşünürken şarkı bitiyor,
kısa bir sessizliğin ardından yeniden başlıyor. Tekrar tekrar dinliyoruz. Photographs
and Memories, hüzünlü ve de büyülü bir şarkı. Dinlerseniz, hoş anılara ev
sahipliği yapan eski bir hikayeyi anlatır size.
