by Aşağıdaki fotoğraflardaki tuhaflığı fark ettiniz mi? İşin aslı bu fotoğraftakilerin biri ölü. ‘Anı portresi’ adı altında çekilen bu fotoğraftakilerden bazıları aslında hayatta değil. Günümüz koşullarında baktığımızda hoş karşılanmayacak olan ölüleri fotoğraflama Viktorya Dönemi’nde şaşılacak bir şey değildi. Hatta ölünün ardından tutulan yas sürecinin bir parçasıydı.
İkiz kardeşlerden sağdaki yaşıyordu. Soldaki kardeşinin yasını bu fotoğrafta ona son kez sarılarak tutuyordu.
Literatürde post-mortem fotoğraf (Ölü fotoğrafçılığı) diye adlandırılan bu yöntem geride kalanlar için, ölülerinin anılarını canlı tutmanın bir yolu olarak görülüyordu. Fotoğrafçılar, bu kareleri çekerken ölüleri ne kadar canlı gösterebilirlerse o kadar iyi oldukları kabul ediliyordu. Ölüleri sanki hala hayattalarmış gibi giydiriyor ve onları yaşayan insanlarla birlikte oturtup, fotoğraflıyorlardı.
Bu fotoğraflar çekilirken, ölüleri ayakta tutmak için bazı hilelere de başvuruyorlardı. Ama deneyimli fotoğrafçılar ölülerin fotoğraflarda daha canlı çıkması için kendilerine özgü yöntemler kullanıyorlardı.
Örneğin bu fotoğrafta, derin düşüncelere dalmış bir adamın poz verdiğini düşünebilirsiniz…
Ölüyü uyur gibi fotoğraflamak yaygındı. Bir bakın, fotoğraftakilerin hangilerinin ölü olduklarını ayırt edebiliyor musunuz?
Bu ürpertici fotoğraflar aslında yürek yakıcı hikayeleri anlatıyordu. Ölmüş bebeğinizle poz vermenin ne kadar acı verici olduğunu hayal edebilir miydiniz?
Viktorya Dönemi’nde oldukça yaygın olan bu tarzın, ölülerin yakınları için ne kadar acı verici bir deneyim olduğunu düşünmek bile istemiyoruz. Galiba, en güzeli sevdiklerimiz yanımızdayken onlara sıkı sıkı sarılmak…
Hürriyet
