by Bundan yüzyıllaaaaar yüzyıllar önce, ağaç kabukları, meyve kökleri ve çeşitli bitkileri yiyerek başlayan beslenme serüvenimiz, zamanla evrimleşerek hem gözümüzü hem de midemizi doyuran koca bir yemek kültürüne dönüştü. Fakat gel gör, bu çeşitlilik içinde biz ne yapıyoruz? İşimizde, evimizde, aklımızda başka yemeklerin hayaliyle salata yiyoruz.
Nerede o eski mum ışığındaki şaraplı akşam yemekleri?
Şimdiki sevgililer salatalarını avokadolu mu yesin kinoalı mı onu düşünüyor. Birbirleriyle kalori yakma yarışına girip, spor fotoğraflarından romantizm çıkarmak için her egzersizi deniyor. Pazılarını yan yana koyup fotoğraf çekenler benim favorim. Sizin için aşağıya bir örnek bıraktım bile:
Bütün bunlardan çok daha garip olanı sanki yeterince baklagilimiz yokmuş gibi aktar aktar gezip dünya milletlerinin baklagillerini dünya paralara satın alıyoruz. Bunları ne yapıyoruz peki? Tabii ki haşlayıp salataya koyuyoruz… Bizim mercimeğe, bulgura yaptığımız şu sırtından bıçaklamayı Brutus görse ‘ben bile bu kadarını yapamazdım kardeş’ der, vallahi der!
Spor dediğimiz şey sağlık için yapılır, can da boğazdan gelir, bunu biliiiir bunu söylerim. Bir bunlar kalmıştı hırstan deliye dönmediğimiz… Şimdi o elindeki ton balığını yavaşça yere bırak, şöyle güzel bir parça eşlik etsin sana… Önce ince ince soğanları doğra, kızgın yağda kavururken çıkan soğan kokusu annenin güzel yemeklerini getirsin aklına… Şimdi biraz kıyma ekle, biraz kara biber, biraz salça…
Hatta sen onu ne yap biliyor musun; bir parça ekmeğin arasına koy ye. Belki annenin sana karnıyarık yaparken verdiği ekmekler kadar güzel gelmez, ama kaybettiğin çocukluğunu hatırlatır be. Bir de bu akşam çıkma spora falan, başka zaman gene deli danalar gibi koşturursun. Aç bakalım televizyonu, bakarsın “Neşeli Günler” denk gelir, için ısınır; yüzün güler. Çünkü; “kaybettiğimiz değerler bizi biz yapan değerlerdir”.
