by Bazen insanlarla aramıza mesafe koymak istiyoruz. Evet, bunu gerçekten istiyoruz; ama olmuyor, olmuyor ve de (tabii ki) olmuyor! Kimi zaman ‘hayır’ yerine birkaç beyaz yalana sığınıyoruz, kimi zaman bahanelerimizi cebimizde hazır bulunduruyoruz, kimi zaman ise öylesine bıkkın oluyoruz ki ölü taklidi yapıyoruz.
Ama bunların hiçbiri yeterli olmuyor. Neden mi? Çünkü bu derin şahsiyetler sizin özel alanınıza bir kez girdiler mi çıkmak bilmiyorlar. Sevgilileri ile başlayan dertlerine aile problemleri ekleniyor. İş yaşamındaki sorunlarından tutun da sanki bütün dünya onların omuzlarındaymışçasına dert yanıyorlar. Siz sadece onları dinliyor, dinliyor ve de dinliyorsunuz.
Birçoğunuza bu satırlar tanıdık geldi değil mi? Gelmeli de zaten, çünkü her yanımız böyle insanlarla dolu.
Tasarımcı Ruth Grace, bu tür insanlardan bir hayli çekmiş besbelli. O yüzden de ‘beni yalnız bırakın‘ kazağı tasarlamış.
Grace, ‘Bu fonksiyonel bir kıyafetten çok bir ifade aracı’ diyor. Kazağın yakasındaki bölümü açıyorsunuz ve kafanıza geçirip fermuarı çekiyorsunuz. Ve mutlu son: Dışarıyı göremiyorsunuz!
Aklımıza hemen o meşhur soru geliyor: ‘Onlar da beni göremeyecek mi?’
Ne yazık ki günümüz teknolojisi içinde bu mümkün değil; ama umut etmekten vazgeçmiyoruz.
O zamana kadar Ruth Grace’in kazağı derdimize çare olabilir mi? Neden olmasın… Fermuarı çek, kendi başına kal. Başkalarının sorunlarını değil, sadece kendini dinle.
Bu kazak ‘en önemli şey sensin’ diye bağırıyor adeta. Biraz yalnız kalmanın zamanı geldi bizce.
