by 
Boş sokakları adımladı, adımladı ve adımladı.. Belediyeye ait reklam panolarının önünden geçti, belediyenin reklamının yapıldığı panoların. Bir kaç yüz metre yürüdü öylece, titreye titreye. Bir banka atm’sinin boşluğuna kıvrıldı daha sonra.
***
Birkaç saat sonra sabah oldu. Maaş kuyruğu görüldü atm önünde, uçsuz bucaksız. Sırasını, kimin arkasında ya da önünde olduğunu belirleyen ihtiyarlar sırayla oturmuşlar mukavvalının sağına, soluna, sırası gelen kalkıp çekiyordu maaşını. Arada birisi gelip bir muhabbet açıyordu. Ama hiç birisi ilgisini çekmiyordu mukavvalının. Sonra bir ses duydu bir adam ötesinden “Devlet borçları affediyormuş, duydun mu?”
***
Kafasını sese doğru çevirdi ardından sağ eliyle sakalını sıvazladı birkaç saniye. “Zamanın birinde bir kral varmış.” diye başladı söze. Kafalar ona doğru çevrildi, bazıları umursamadı. Hiç birinin yüzüne bakmadan sözüne devam etti. “Halkı çok severmiş bu kralı fakat ülke zor durumdaymış. Kral düşünmüş, düşünmüş. Vergileri arttırsa halkı zor duruma düşecekmiş. Ödemeye güçleri yetmeyecek belki de kendisine olan sevgileri bitecekmiş. Halkımı borçlandırmam iyi olmaz diye düşünmüş. Halkını borçlandırmak yerine devleti borçlandırmaya karar vermiş. Bir bildiri yayınlamış -Ülkemizin geleceği için herkes ne kadar fedakarlık yaparsa, ülkemiz refaha erince iki katını geri alacaktır.- diye, herkes elinde ne varsa getirmiş. Ülke kısa sürede toparlanmış. Eski güçlü günlerine dönmüş. Kral sözünü tutmuş ve kimden ne aldıysa iki katını geri vermiş.”
***
Dinleyenlerden birisi itiraz ederek “Öyle şey mi olur?” dedi. Olmaz dedi mukavvalı gülümseyerek. “Olmaz tabi ya, ama devlet bizi önce borçlandırır sonra da iyilik yaparmış gibi borçlarımızı affeder. Bak bu olur. Sizde buna sevinirsiniz. Neden borçlandığınızı anlamadan, sorgulamadan , borçlarınızın affedilmesine sevinirsiniz.” Ellerini yere dayayıp doğruldu mukavvalı, gece önünden geçtiği tabelaya doğru yürümeye başladı. Tabelanın önünden geçerken bir kere baktı tabelaya. Gülümseyip yoluna devam etti.
Samet Yavuz
